Zalety nart obciągniętych skórą
Narciarze od dawna spierają się na temat zalet siły mięśni, przeciwstawianej korzystaniu z siły grawitacji. Norwegowie uważają narciarstwo zjazdowe (alpejskie) za konieczny i ciekawy aspekt sportu – przynajmniej jeżeli chodzi o olimpiady, lecz o wiele większym sentymentem darzą dobrą i starą odmianę tego sportu – narciarstwo przełajowe.
Jeżeli w Norwegii istnieje jakiś narodowy sport, to jest nim właśnie narciarstwo przełajowe. Narciarstwo przełajowe i biatlon (jazda na nartach połączona ze strzelaniem) uprawiane są w Norwegii nie tylko jako dyscypliny olimpijskie. Są również podstawową formą rekreacji ludzi, dla których zima to dominująca pora roku. Jeżeli ktoś nie uprawiał jeszcze narciarstwa przełajowego, szybko przekona się, że jest ono nie tylko znakomitym ćwiczeniem, lecz także umożliwia dotarcie w dzikie rejony, w które przybywa zaledwie garstka ludzi zdecydowanych na wyprawy z dala od domowego ogniska.
Zasady są bardzo proste. Narciarze posuwają się do przodu po śniegu na jednej narcie, jednocześnie odpychając się kijkiem po przeciwnej stronie. Przykładowo przesuwa się prawą nartę do przodu, a odpycha do tyłu kijkiem trzymanym w lewej ręce. Następnie zmienia się nogę, przesuwając do przodu lewą nartę i opierając się na prawym kijku. Jazda w ten sposób jest łatwiejsza w popularnych rejonach, gdzie przygotowano w śniegu dwa równoległe ślady. Najważniejsze to wyczucie właściwego rytmu – i wszystko staje się proste.
Narty przełajowe są węższe od zjazdowych. Na spodzie te pierwsze mają powłokę podobną do rybich łusek, zapewniającą maksymalne przyleganie nart do śniegu i pozwalającą na poruszanie się pod górę. W pewnych warunkach i temperaturach aby poprawić przyleganie nart do śniegu, trzeba zastosować specjalne woski. Woski o różnych kolorach – od czerwonego do niebieskiego w zależności od warunków śnieżnych – stosowane są na środkowy odcinek nart, by wzmocnić ich przyczepność. W skrajnych przypadkach można zastosować skórę – kawałki futra zwierzęcego, które przylegają do spodu desek i maksymalnie zwiększają przyczepność nart na lodzie i śniegu.
Od norweskiego regionu Telemark pochodzi nazwa zgrabnego skrętu, dzięki któremu narciarstwo nordyckie stało się popularne na alpejskich zboczach na całym świecie. Narciarz z Telemarku przypina przód buta do narty, podczas gdy pięta pozostaje wolna. Przy skręcie jedno kolano leży na narcie, drugie kieruje się do przodu. Pozycja ta umożliwia narciarzowi gładkie wykonanie skrętu w kierunku ugiętego kolana.
Spływ rzeką
Strome zbocza i malowniczo pieniące się lodowatą wodą rzeki tworzą idealne warunki dla miłośników spływów. Kilka solidnych firm organizuje różne wycieczki – od krótkich, prostych spływów II klasy poprzez spływy klasy III i IV oraz trudne i zwariowane klasy V. Tego typu wyprawy nie są tanie, ale gwarantują wzrost poziomu adrenaliny. W cenę wliczony jest konieczny sprzęt i nieprzemakalne ubiory. Do najładniejszych miejsc należą Evje (Setesdalen), Sjoa (Heidalen) i Oppdal (Drivadalen). Evje zostało opisane w rozdziale Południowa Norwegia, a Sjoa i Oppdal w rozdziale Środkowa Norwegia. Norges Padleforbund (67 154600, fax 67133335), Hauger Skoleveien 1, N-1351 Rud, dysponuje pełną listą firm zajmujących się organizacją spływów w Norwegi.
Psie zaprzęgi
lazda psimi zaprzęgami, wykorzystywanymi jako środek transportu, nie jest sportem rdzennie norweskim. Zamieszkujący niedostępne regiony Norwegowie przejęli go od Inuitów (Eskimosów). Kilka firm oferuje różnego rodzaju wycieczki zaprzęgiem. Wielu ludziom wystarczy półdniowe zapoznanie się z tym sportem; zapaleńcy mogą od razu skoczyć na głęboką wodę i wyruszyć na dwutygodniową wyprawę psim zaprzęgiem po Hardangervidda, przez Finnmark lub na Svalbardzie.
DNT organizuje kilka wycieczek po południowej Norwegii. Na północy można skontaktować się z Bjernem Klaue w Inn-set (zob. Park narodowy 0vre Dividal w Daleka Północ). Wszystkie firmy turystyczne na Svalbardzie organizują wycieczki psimi zaprzęgami (zob. rozdział Svalbard i Jan Mayen).