Norwegia jest atrakcyjnym krajem głównie ze względu na wspaniałe, dzikie tereny. Fiordy zachodniego wybrzeża, wyspy Lofoty i góry Lyngen (w północnym Troms) przyciągają tłumy miłośników górskich wędrówek i wspinaczki. W Jostedalsbreen, Svartisen i na innych mniejszych czapach lodowych można uprawiać wspinaczkę po lodzie. Miłośnicy ptaków obserwują liczne gatunki gnieżdżące się na przybrzeżnych urwiskach, bagnach i w lasach. Narciarze mają okazję wypróbować należące do najlepszych w świecie tereny do narciarstwa przełajowego oraz bardzo trudne zbocza zjazdowe. Zapaleni wędrowcy nie zdołają przejść wszystkich znakomitych tras, czy to jednodniowych, czy dłuższych.
Dzięki tysiącletniej tradycji norweskiej zwanej allemannsietten (powszechne prawo każdego człowieka) oraz ustawie o rekreacji pod gołym niebem (Friluftsleven) każdy na mocy prawa może wędrować lub jeździć na nartach po dzikich terenach, nocować w namiocie w dowolnym miejscu przez 2 dni (o ile rozbija namiot w odległości co najmniej 150 m od domów), jeździć na rowerze lub konno po wszystkich ścieżkach i drogach oraz pływać kajakiem, łodzią lub żeglować po wszystkich rzekach i jeziorach. Taka wolność niesie jednak pewne zobowiązania: nie wolno rozpalać ognisk od 15 kwietnia do 15 września, śmiecić, niszczyć roślinności ani niepokoić zwierząt. Należy także pozostawiać zabytki kultury, a także przyrodę w takim stanie, w jakim się je zastało.
Wędrówki
Norweskie szlaki znakowane, należące do najlepszych w Europie, tworzą sieć o łącznej długości ścieżek 19 000 km. Są bardzo zróżnicowane: od łatwych przechadzek w strefach zieleni wokół miast do długich wędrówek przez parki narodowe i dzikie tereny. Wiele ze szlaków pozostaje pod opieką DNT. Są one oznaczone albo kamieniami, albo czerwoną literą T, umieszczaną co 100 – 200 m.
Sezon na wędrówki trwa od końca maja do początków października. W wyższych partiach gór jest znacznie krótszy. Na wyżynach śnieg często leży aż do czerwca, a ponownie spada we wrześniu. Największą popularnością wśród miłośników deptania szlaków cieszą się góry Jotunheimen i Rondane oraz płaskowyż Hardangervidda. Kto szuka bardziej odludnych terenów, powinien udać się do parków narodowych 0vre Dividal, Stabbursdalen, Rago, Reisa, Dovrefjell oraz w liczne regiony nieobjęte ochroną, takie jak Trollheimen koło Oppdal, bajeczny Sunnmoresalpene w obrębie fiordów zachodniego wybrzeża czy rozległe pasmo Sylenefjell, ciągnące się wzdłuż granicy ze Szwecją. Zapalonym wędrowcom nigdy nie zabraknie tras w Norwegu!
DNT – Poszczególne oddziały Den Norske Turistforening (Norweski Związek Turystyki Górskiej, DNT) zajmują się utrzymaniem sieci ponad 320 górskich domków i schronisk w całym kraju. Szczegółowe informacje i ceny za korzystanie z tych miejsc zamieszono w dalszej części rozdziału, Noclegi.
Osobom, które dużo wędrują, opłaca się wstąpić do DNT. Opłata za roczne członkostwo wynosi 325/160 nkr (385/220 nkr z katalogami i magazynami) dla osób w wieku ponad/do 26. roku życia. Rodzina członka płaci 125 nkr od osoby. Informacji udziela Den Norske Turistforening (®22822800, fax 22822801; www.turistforeningen.no), Storgata 3, PO Box 7, Sentrum, N-0101 Oslo. DNT sprzedaje również mapy ze szlakami wędrówek oraz mapy topograficzne. Te ostatnie, wydawane przez Statens Kartverk, obejmują cały kraj w skalach 1:50 000 i 1:100 000. Katalogi zawierające tytuły i numery map są udostępniane bezpłatnie.
Zasady rozbijania namiotu
Osoby nocujące w namiotach korzystają z wspaniałego, obowiązującego w Norwegii allemansretten (powszechnego prawa każdego człowieka). Jeżeli podróżnik zastosuje się do zamieszczonych poniżej zaleceń, pomoże zachować piękno przyrody kraju i zostawi Norwegom świadectwo własnej dobrej woli i kultury.
• Wybierz dobrze osuszone miejsce pod namiot i rozłóż nieprzemakalną płachtę na podłogę, aby nie trzeba było okopywać się na wypadek deszczu.
• Przy popularnych trasach, szczególnie w parkach narodowych Jotunheimen i Rondane, rozbijaj namiot w miejscach, które już były używane.
• Zabierz ze sobą wszystkie śmieci, w tym niedopałki papierosów. Przedmioty ulegające biodegradacji można zakopać, ale wszystko, w czym znajdują się resztki jedzenia, powinno się zabrać, aby nie wykopały tego i nie porozrzucały zwierzęta.
• Korzystaj z toalet, jeśli to możliwe. W innych przypadkach wybierz miejsce położone co najmniej 50 m od źródła wody i zakop odchody przynajmniej na głębokości 20 cm od powierzchni ziemi. Zabierz ze sobą lub zakop zużyty papier toaletowy (dobrze jest w tym celu nosić ze sobą mocną plastikową torebkę).
• Używaj mydła i proszków ulegających biodegradacji oraz wody o naturalnej temperaturze, o ile to możliwe. Przy myciu ciepłą wodą unikaj niszczenia wegetacji; niech woda ostygnie przed wylaniem, ewentualnie wylej ją na żwirowate, pozbawione roślinności podłoże.
• W okresie, kiedy wolno palić ogniska (15 IX-15 IV) wybierz jakieś stare, wcześniej używane miejsce i utrzymuj jak najmniejszy ogień. Używaj drewna leżącego na ziemi albo uschniętych gałęzi, a kiedy ogień wygaśnie, dopilnuj, aby popiół ostygł i został zakopany.